Laat ik het zo zeggen…. Ik heb als teamleider het laatste half uur van een wedstrijd wel eens makkelijker rondgelopen in een speelzaal. Maar uiteindelijk ben ik dolblij met de 2 punten die we er uitgesleept hebben. De wedstrijd dan maar?

Na een winterslaap van ruim anderhalf jaar mocht het eerste RSB-team eindelijk weer aantreden. Vergeleken met de vorige campagne zijn er wel enige mutaties in het team te vinden, zo is Jaap Rusch (hoop dat hij de corona tijd goed doorstaan heeft) er niet bij en kon Ton Dulk helaas ook niet meespelen dit jaar. Daar tegenover staat de komst van oud NL-kampioene Jessica Harmsen-Derksen, die plots besefte hoe ze dat vreselijk leuk spelletje toch wel heel erg gemist had en ook Arjan Terlouw en Thomas Herrewijn besloten van team te wisselen zodat die laatstgenoemde nu onze rangen versterkt heeft.

Nee beste lezer, dit keer geen nostalgische overpeinzingen over een gelukkige jeugd gevuld met schaakherinneringen. Ook geen loftrompet over de geweldige prestatie van het roemruchte eerste team in de RSB. En ook geen trainersjargon als; ach elk team heeft wel eens een slechte dag Alhoewel; aan één gedachte kon ik niet ontsnappen toen we op een ijskoude dinsdagavond met het team een achteraf deur binnenstapten in Nieuwerkerk aan den IJssel.

Het is nu denk ik een jaar of 8 geleden, dat ik samen met Roel het troosteloze achteraf zaaltje van De Wel inliep en we ons allebei rot schrokken omdat het ‘instituut’ wat zo’n belangrijke rol in onze jeugd en leven had gespeeld op sterven na dood was. En plots schoten er allerlei beelden door mijn hoofd van de dingen die oh zo belangrijk voor me waren geweest. Van Wim Kersbergen die me schaken leerde op de Jac P Thijsseschool in de vierde klas, op dat moment het speellokaal van CSV; naar vrijdagavond douchen en  de spaghetti bolognese van mijn moeder eten (jaja 1x douchen per week was toen heel normaal), van de blikjes cola die ik daar dronk, verkocht door de zus van Harold van Dijk (waar ik stiekem een beetje verliefd op was). Van de altijd goedlachse voorzitter Co van Dijk, Paul Ham, Leo de Jager, Leo Vlug, jeugdleider Theo Schlink (waar ik altijd een beetje bang voor was, want die man kon echt schreeuwen). Van de samensmelting met de jeugd van Paradijssel, waardoor plots ook heel veel jongens uit Nieuwerkerk aan den IJssel zoals Leon Koster, Stefan Tabak en Reinoud Segers lid bij ons werden. Och Paradijssel: decor van de JCK’s, ravotten tussen de houten barakken waarna je snel weer achter je bord geroepen werd voor de volgende ronde (Theo kon écht hard schreeuwen), tekenen van een onbezorgde jeugd en voor mij het begin van een levenslange vriendschap met Roel die nog steeds bestaat. En daarna: De Gaarde, de Open Capelse Jeugdkampioenschappen, onze beruchte oudejaarsfeestjes, de jeugd die Nederlands Kampioen werd, het eerste team dat zich door de KNSB knokte en uiteindelijk als Ortec een jaar aan de Hoofdklasse mocht ruiken. Dat alles schoot die avond door mijn hoofd. Lees verder →