Vol goede moed togen we naar de Sliedrechtstraat voor de ontmoeting met onze medepromovendus naar de promotieklasse. We werden hartelijk ontvangen door de voorzitter André Osinga die tevens optrad als wedstrijdleider. We begonnen voortvarend en tot 23.10 leek er weinig aan de hand, maar toen ging het ook compleet mis en veranderde de 1-3 voorsprong binnen een half uur in een nederlaag met 5-3 en we zagen het pas laat aankomen.
Het begon zo mooi met een fraaie bij vlagen geniale partij van Jan Peter aan bord 3 met wit tegen Cees van Oosterom (1853). JP dacht 40 minuten na over zijn zesde zet, kreeg een voorsprong in ontwikkeling, zette een drievoudige aanval in op g6, blokkeerde met zijn D de rokade, sloeg een tegenaanval af en begon een mataanval. Dat werd om 22.05 uur bekroond met de overgave van zwart: 0-1.
Vervolgens was het wachten op de uitslag op bord 7 waar Jaap met wit aantrad tegen invaller Coen van Baren (1620). Rond 22 uur ging Jaap krachtig in de aanval en in een onoverzichtelijke stelling bleek Coen geen goede zet meer te hebben en bezweek na lang nadenken om 22.23 uur: 0-2.
Inmiddels had Reinoud met zwart aan bord 6 tegen Carel Vredenborg (1985) een zware avond en het kostte hem veel tijd om staande te blijven. We zagen het somber in voor Reinoud toen Carel er eens voor ging zitten om een sterk aanvalsplan te beramen. Zwart kwam niet meer uit de tang waar hij al geruime tijd inzat en moest zijn meerdere erkennen om 22.50 uur: 1-2.
Mark was aan bord 4 met zwart tegen Albert Kamman ((1939) bezig aan een geweldige partij. Om 22 uur was het nog materieel gelijk en leek het oppervlakkig gezien in evenwicht, maar dat bleek schijn. Mark ging in de aanval, kreeg een door een vrijpion op c4 gedekt paard op d3, kwam een pion voor en maakte het voorbeeldig af. Daarmee was de stand om 23.05 uur: 1-3.
Het had er alle schijn van dat het varkentje op Charlois gewassen was: Léon en Paul leken te gaan winnen en Roel werd ingeschat op remise. Alleen Stefan op bord 2 tegen Gijsbert Kamerman (2089) had het erg moeilijk. Maar toen sloeg de vlam in de pan aan bord 1 waar onze Léon met wit tegen ons dubbellid Ton Dulk speelde (1838). Léon vertelde achteraf dat hij niet zo tevreden was over de opening. De toeschouwers zagen na tegengestelde rokades dat wit 5 stukken gericht had op de zwarte K, dat met een witte pion op h5 er een stukoffer op f7 dreigde. Léon dacht lang na over het stukoffer, maar zag er uiteindelijk definitief vanaf en dat was waarschijnlijk terecht. Daarna bleef de stand materieel gelijk, maar leek wit beter te staan. Om 22.25 uur won wit een pion in goede stand, had wat later 3 vrijpionnen op de damevleugel. Echter de witte K bleek niet veilig te staan en onvoldoende steun te krijgen van D+L. De zwarte D+L werkten voortreffelijk samen en bleken plotsklaps een matnet te hebben gespannen. Wellicht mede onder tijdsdruk werd dit te laat onderkend: 2-3 om 23.10 uur. Daarmee kantelde het beeld.
Stefan met zwart kreeg te maken met vijandelijke pionnen op e5 en d6 en hoewel hij lang standhield in een slechte stelling met grote tijdnood moest hij ten slotte zijn meerdere erkennen. Ongeveer tegelijkertijd gingen Roel en Paul ten onder. Roel met wit aan bord 5 speelde tegen Marcel den Bleker (1960). De aanval van Roel op de vijandelijk K sloeg niet door en het geslagen gat kon zwart benutten voor een tegenaanval. Na een geslaagd kwaliteitsoffer beet Roel in het stof. Paul ten slotte met zwart aan bord 8 kwam ook al in grote tijdnood terecht tegen Sascha Oldenhof (1889) en gaf een T cadeau. Resultaat tegelijkertijd met 3 vlaggen op vallen ook drie nullen, waarmee de eindstand kwam op 5-3. Ons overkwam nu wat onze tegenstanders in vorige wedstrijden al zo vaak was overkomen: na 23 uur sloeg de strijd volkomen om en konden er punten geraapt worden. We zijn hardhandig gewaarschuwd en op 30 januari thuis tegen Rokado zal uit een ander vaatje moeten worden getapt! Na 17 achtereenvolgende overwinningen heeft CSV 1 zijn Waterloo gevonden, maar anders dan Napoleon zijn wij nog niet aan het einde van ons Latijn.